10 grudnia 1996 roku, Wisława Szymborska - poetka, felietonistka i tłumaczka, mistrzyni lakoniczności i subtelnego humoru - odebrała Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Została wyróżniona "za poezję, która z ironiczną precyzją odsłania prawa biologii i działania historii we fragmentach ludzkiej rzeczywistości".
3 października 1996 roku Szwedzka Akademia przyznała jej literacką Nagrodę Nobla. Wisława Szymborska dowiedziała się o wyróżnieniu w Zakopanem, gdzie wypoczywała w Willi Literatów Astoria.
Po otrzymaniu literackiego Nobla Wisława Szymborska podkreślała, że wyróżnienie jest uhonorowaniem nie tylko jej twórczości, ale całej polskiej poezji.
W grudniu 1996 roku Wisława Szymborska wygłosiła w Sali Galowej szwedzkiej Akademii Literatury wykład noblowski. W odczycie zatytułowanym „Poeta i świat” powiedziała między innym, że twórcze natchnienie nie jest wyłącznie przywilejem poetów i artystów, ale może nawiedzić wszystkich ludzi.
Wisława Szymborska należała do grona najwybitniejszych polskich twórców literatury. Wydała ponad 20 książek, wśród nich wiele tomików wierszy, jak: „Pytania zadawane sobie”, „Wołanie do Yeti”, „Wszelki wypadek”, „Dwukropek” oraz „Tutaj” z 2009 roku.
Łącznie opublikowała około 350 wierszy. Jej utwory, przetłumaczone na kilkadziesiąt języków, cieszą się popularnością na całym świecie.
Twórczość Szymborskiej cechuje precyzja i oszczędność słowa, język potoczny, posługiwanie się ironią i paradoksem. Poetka często ukazywała świat z perspektywy codziennych zdarzeń i zwykłych, nawet błahych rzeczy. Pisała też limeryki. Była uważana za twórczynię i propagatorkę takich żartobliwych gatunków literackich, jak lepieje, moskaliki i altruiki.
Wisława Szymborska urodziła się 2 lipca 1923 roku w Prowencie, folwarku stanowiącym część Kórnika pod Poznaniem, ale od 1929 roku była związana z Krakowem, gdzie mieszkała i tworzyła.
Poetka zmarła 1 lutego 2012 roku.
W dniu jej pogrzebu, 9 lutego w południe, z krakowskiej Wieży Mariackiej zamiast hejnału odegrana została melodia Andrzeja Mundkowskiego skomponowana do wiersza noblistki
„Nic dwa razy”.
Nic dwa razy się nie zdarza
i nie zdarzy. Z tej przyczyny
zrodziliśmy się bez wprawy
i pomrzemy bez rutyny.
Choćbyśmy uczniami byli
najtępszymi w szkole świata,
nie będziemy repetować
żadnej zimy ani lata.
Żaden dzień się nie powtórzy,
nie ma dwóch podobnych nocy,
dwóch tych samych pocałunków,
dwóch jednakich spojrzeń w oczy.
Wczoraj, kiedy twoje imię
ktoś wymówił przy mnie głośno,
tak mi było jakby róża
przez otwarte wpadła okno.
Dziś, kiedy jesteśmy razem,
odwróciłam twarz ku ścianie.
Róża? Jak wygląda róża?
Czy to kwiat? A może kamień?
Czemu ty się, zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś - a więc musisz minąć.
Miniesz - a więc to jest piękne.
Uśmiechnięci, współobjęci
spróbujemy szukać zgody,
choć różnimy się od siebie
jak dwie krople czystej wody.
