Władysław Broniewski był polskim poetą oraz żołnierzem walczącym w szeregach Legionów Polskich. Twórca ten pozostawił po sobie wspaniałą spuściznę w postaci zróżnicowanych tematycznie, silnie nacechowanych emocjonalnie utworów, zebranych m.in. w takich tomach poetyckich jak „Dymy nad miastem”, „Wierszem przez życie” i „Troska i pieśń”. W swojej twórczości Broniewski wykorzystywał elementy własnej biografii, a także swoje przekonania polityczne, ale w dorobku polskiego poety nie zabrakło również erotyków oraz sentymentalnych, nastrojowych wierszy skupionych na pięknie krajobrazu.
Władysław Broniewski urodził się 17 grudnia 1897 roku w Płocku w inteligenckiej, patriotycznej rodzinie Antoniego i Zofii Broniewskich. Późniejszy poeta był najmłodszy spośród rodzeństwa – miał dwie starsze siostry, Zofię i Janinę.
Broniewski uczęszczał do gimnazjum w swoim rodzinnym Płocku. W latach szkolnej nauki poeta był współzałożycielem drużyny skautów. Po ukończeniu siedemnastu lat wstąpił natomiast w szeregi Legionów Polskich, w ramach których wziął m.in. udział w krwawej bitwie pod Jastkowem. Działalność wojskowa przyniosła Władysławowi Broniewskiemu wysokie odznaczenia państwowe – Srebrny Krzyż Orderu Wojskowego Virtuti Militari, a także aż cztery Krzyże Walecznych.
Polski poeta jeszcze przed wojną uważał się za socjalistę, natomiast po odzyskaniu przez Polskę niepodległości jego poglądy polityczno-społeczne uległy zaostrzeniu. Rozczarowany reformami przeprowadzanymi w suwerennym państwie Władysław Broniewski mocno zbliżył się do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski – współpracował m.in. z czasopismem ugrupowania zatytułowanym „Kultura Robotnicza”. Przekonania poety znalazły również swoje odzwierciedlenie w jego twórczości, a nawet pozwoliły wyodrębnić w dorobku Broniewskiego tzw. nurt proletariacki. Najsilniej wpływy socjalizmu zaakcentowane zostały w takich jego utworach jak „Czerwony sztandar” czy też „Ballada o placu Teatralnym”. Ważną część twórczości Władysława Broniewskiego stanowiły także erotyki oraz liryka osobista. Poeta opiewał w nich niespełnioną miłość pomiędzy dwojgiem nieszczęśliwych kochanków, rozdzielonych np. przez wydarzenia historyczne. Twórca wyrażał w swoich utworach szerokie spektrum nierzadko zupełnie skrajnych emocji – od depresji po euforię. W wierszach poety często pojawiał się ponadto motyw śmierci samobójczej.
W 1954 roku w tragicznych okolicznościach polski poeta stracił ukochaną córkę, Joannę, która zmarła na skutek zatrucia gazem (do dziś podejrzewa się, że mogło to być samobójstwo). To bolesne wydarzenie odcisnęło silne piętno na życiu Władysława Broniewskiego, który pogrążony w rozpaczy trafił do szpitala psychiatrycznego w Kościanie. Po śmierci Joanny poeta zadedykował jej swój ostatni zbiór wierszy zatytułowany „Anka”, który jest porównywany do cyklu „Treny” autorstwa Jana Kochanowskiego.
Władysław Broniewski zmarł 10 lutego 1962 w Warszawie na skutek nowotworu krtani. Ciało poety spoczęło na Powązkach Komunalnych.
