Adam Mickiewicz to jedno z najważniejszych nazwisk polskiej literatury. Jeden z trzech, obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego, wielkich wieszczów epoki romantyzmu na stałe zapisał się w historii jako niezwykle utalentowany tłumacz, działacz polityczny, ale przede wszystkim poeta, autor ponadczasowych wierszy, poematów i dramatów, jak na przykład „Pan Tadeusz”, „Dziady”, „Sonety krymskie”, „Konrad Wallenrod” czy „Reduta Ordona”. Swoją twórczością przesiąkniętą patriotyzmem, mistycyzmem i polskim mesjanizmem inspirował i wciąż inspiruje kolejne pokolenia twórców.
Adam Bernard Mickiewicz herbu Poraj przyszedł na świat w Wigilię Świąt Bożego Narodzenia, 24 grudnia 1798 roku w litewskim Nowogródku lub znajdującej się nieopodal wsi Zaosie (obecnie na terenie Białorusi). Młody Mickiewicz po ukończeniu dominikańskiej szkoły powiatowej w Nowogródku udał się do Wilna, gdzie na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim podjął studia w zakresie nauk humanistycznych. Stopień magistra uzyskał w 1819 roku. Jeszcze podczas studiów był – obok Tomasza Zana – jednym z założycieli Towarzystwa Filomatycznego, tajnego stowarzyszenia skupiającego się na samokształceniu i pomaganiu sobie nawzajem w nauce, a także na kształtowaniu postaw patriotycznych i niepodległościowych.
Od 1819 roku Mickiewicz pracował w Kownie jako nauczyciel, jednocześnie przygotowując swoją rozprawę filozoficzną, która kilka lat później przyniosła mu tytuł magistra w tej dziedzinie. Początek lat dwudziestych to również czas, w którym młody literat przeżył niespełnioną miłość do Maryli Wereszczakówny. Zauroczenie to, mimo że pozbawione szczęśliwego zakończenia, przyczyniło się do powstania wielu istotnych tekstów poety, takich jak „Świtezianka” czy też „Do M***”. Zostały one opublikowane w 1822 roku w „Balladach i romansach”, obok m.in. „Romantyczności”, uznawanej do dziś przez znawców literatury za swoisty manifest polskiego romantyzmu.
Za swój udział w organizacjach młodzieżowych Mickiewicz został wkrótce aresztowany i zesłany w głąb Rosji. Swoje doświadczenia z kilku lat spędzonych w Odessie, Petersburgu, Moskwie, a także na Krymie, opisywał próżniej chociażby w inspirowanych twórczością włoskich poetów „Sonetach krymskich” i „Sonetach odeskich”. W tamtym czasie powstały także II, IV i III część „Dziadów”. Pobyt poety w Rosji zaowocował także znajomością m.in. z Aleksandrem Puszkinem.
Dużą część swojego życia, bo około dwudziestu lat, Mickiewicz spędził w Paryżu. Tam też poślubił Celinę Szymanowską, z którą doczekał się sześciorga dzieci. Poeta wykładał na uczelniach w Paryżu i Lozannie, a także angażował się silnie w działania patriotycznego ruchu Wielkiej Emigracji. Swoje opus magnum, epopeję narodową „Pan Tadeusz”, Mickiewicz wydał w Paryżu w 1934 roku.
W 1848 roku poeta utworzył natomiast legion polski w Rzymie, którego zadaniem miało być wyzwolenie Włoch. Po jego rozbiciu powrócił do Paryża, gdzie założył i przez kilka miesięcy redagował „Trybunę Ludów”.
W 1855 roku Adam Mickiewicz pojechał do Konstantynopola, by tam powołać do życia kolejny Legion Polski. Panowała tam wówczas epidemia cholery, która mogła być przyczyną nagłej, niespodziewanej śmierci poety, która datowana jest na dzień 26 listopada. Jego ciało zostało pochowane najpierw na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency nieopodal Paryża, a kilkadziesiąt lat później, w 1890 roku, przewiezione do Polski i złożone na Wawelu.
