Maria Pawlikowska-Jasnorzewska była cenioną polską poetką i dramatopisarką, tworzącą w okresie dwudziestolecia międzywojennego. W twórczości Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej można znaleźć utwory sceniczne oraz liczne wiersze, które wydano w takich książkach jak „Wiersze”, „Seans na dnie morza”, „Zapomniane pocałunki” oraz „Być kwiatem?...”
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska urodziła się jako Maria Janina Teresa Kossak 24 listopada 1891 roku w Krakowie. Pochodziła z artystycznej rodziny – jej ojciec, Wojciech Kossak, dziadek Juliusz oraz brat Jerzy byli słynnymi malarzami, z kolei siostra Magdalena była szerzej znana pod swoim literackim pseudonimem – pisała jako Magdalena Samozwaniec. Maria wychowywała się w rodzinnym dworze Kossakówka, gdzie również pobierała nauki – zadbano o jej staranne wykształcenie humanistyczne.
Maria Kossak była trzykrotnie zamężna. Pierwsze małżeństwo zawarła w 1915 roku w Krakowie, a jej wybrankiem był oficer armii austriackiej Władysław Bzowski. Związek ten przetrwał jedynie rok, a w 1919 roku został oficjalnie unieważniony przez Kościół. W 1916 roku Kossak wyjechała do Zakopanego, gdzie poznała Jana Henryka Gwalberta Pawlikowskiego, pisarza, poetę oraz miłośnika Tatr, którego poślubiła 2 czerwca 1919 roku. Niestety, w małżeństwie nie układało się najlepiej – zakończyło się ono rozwodem w 1929 roku. Trzeci mąż pisarki, Stefan Jerzy Jasnorzewski, towarzyszył poetce aż do śmierci.
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska debiutowała w latach dwudziestych, kiedy kilka jej wierszy ukazało się na łamach czasopisma „Skamander”. Później jej utwory drukowano również w „Wiadomościach Literackich”, „Tygodniku Ilustrowanym” oraz „Gazecie Polskiej”. Współpracowała również z Polskim Radiem, dla którego pisała słuchowiska radiowe. Artystycznie związana była z grupą poetycką „Skamander” oraz z zakopiańską grupą formistów.
W twórczości poetyckiej Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej przez dłuższy czas przeważały wiersze miłosnej utrzymane w lekkiej tonacji, często także żartobliwe – poetka była mistrzynią krótkiej formy, którą kończyła dobitną, zaskakującą pointą. Z biegiem lat jej utwory zaczęły wykazywać coraz bardziej filozoficzny charakter, pojawiły się nawet wiersze o tematyce takiej jak przemijanie i śmierć, a po wybuchu II wojny światowej w jej poezji zaczęły dominować katastrofizm i tęsknota. Nie tylko poezja Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej była, i jest do dzisiaj, wysoko ceniona przez krytyków literackich – jej utwory sceniczne, takie jak „Baba-Dziwo”, „Kochanek Sybilli Thompson” czy „Egipska pszenica”, również cieszą się wielkim uznaniem.
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska zmarła 9 lipca 1945 roku w Manchesterze.
