Henryk Sienkiewicz był wybitnym polskim powieściopisarzem, nowelistą i publicystą epoki pozytywizmu, a także laureatem literackiej Nagrody Nobla. Do kanonu polskiej literatury wpisał się dziełami tworzonymi „ku pokrzepieniu serc”, takimi jak Trylogia, składająca się z „Ogniem i mieczem”, „Potopu” i „Pana Wołodyjowskiego”, a także „Quo vadis”, „Krzyżacy” oraz „W pustyni i w puszczy”.
Henryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz herbu Oszyk przyszedł na świat 5 maja 1846 roku w Woli Okrzejskiej na Lubelszczyźnie. Pochodził ze zubożałej szlachty i miał korzenie tatarskie. W 1958 roku rozpoczął edukację w warszawskim gimnazjum. Już w czasach szkolnych święcił pierwsze sukcesy pisarskie za swoje wypracowania, mimo że jego oceny z innych przedmiotów pozostawiały wiele do życzenia.
By się utrzymać, w wieku dziewiętnastu lat Henryk musiał zatrudnić się jako guwerner. Po maturze rozpoczął studia medyczne, jednak szybko z nich zrezygnował. Po kolejnej nieudanej przygodzie ze studiami prawniczymi przeniósł się na wydział filologiczno-historyczny. Tam wreszcie odnalazł swoją drogę i zagłębił się w meandry literatury i języka staropolskiego.
W tym czasie Sienkiewicz podejmował swoje pierwsze poważne próby pisarskie. Pracował także jako dziennikarz – pisywał do różnych gazet, używając pseudonimu Litwos. W 1872 roku opublikował swoją pierwszą powieść – „Na marne” – oraz zbiór nowel „Humoreski z teki Worszyłły”. Przez kolejnych pięć lat ukazały się kolejne jego nowele, w tym „Hania”. Dzięki swojej rosnącej popularności zaczął bywać na warszawskich salonach – był stałym gościem m.in. aktorki Heleny Modrzejewskiej.
W drugiej połowie lat 70. wyjechał do Stanów Zjednoczonych – podróż ta natchnęła go do napisania m.in. „Listów z podróży do Ameryki” oraz jednej z najbardziej znanych nowel – „Latarnika”.
Po powrocie z USA Sienkiewicz podróżował po Europie, a gdy wrócił do kraju, cieszył się znaczną popularnością. W 1881 roku poślubił Marię Szetkiewiczównę, która urodziła mu dwoje dzieci, jednak zmarła na gruźlicę niedługo później.
W 1883 i 1884 roku na łamach „Słowa” i „Czasu” ukazywała się w odcinkach powieść „Ogniem i mieczem”. Czytelnicy przyjęli ją – podobnie jak kolejne części Trylogii – z ogromnym entuzjazmem, a sam Sienkiewicz wspiął się dzięki nim na szczyty popularności.
Na początku lat 90. Sienkiewicz pracował nad wieloma dziełami, które dziś należą do klasyki literatury – napisał wówczas „Krzyżaków”, „Rodzinę Połanieckich” i „Quo vadis”. Ta ostatnia jest dzisiaj znana w blisko 60 tłumaczeniach, była też kilkakrotnie ekranizowana.
W 1905 roku działalność Henryka Sienkiewicza została doceniona przyznaną mu za całokształt twórczości literacką Nagrodą Nobla. Pięć lat później ukazała się w odcinkach kolejna jego bardzo znana powieść, „W pustyni i w puszczy”.
Gdy w 1914 roku wybuchła I wojna światowa, Sienkiewicz wyjechał do Szwajcarii. Tam, w Vevey, dwa lata później zmarł i został pochowany. Po wojnie, w 1924 roku jego prochy przewieziono do Polski i złożono w podziemiach katedry świętego Jana w Warszawie.
