Zbigniew Bolesław Ryszard Herbert był urodzonym 29 października 1924 roku we Lwowie poetą, dramaturgiem i eseistą, a także autorem słuchowisk. Najbardziej znaną pozycją w jego twórczości jest cykl poetycki „Pan Cogito”.
Herbert wywodził się z rodziny pochodzenia angielskiego, która przeniosła się z Wiednia do Galicji. Przed rozpoczęciem II wojny światowej uczył się w Państwowym VIII Gimnazjum i Liceum im. Kazimierza Wielkiego we Lwowie; po zajęciu Lwowa pobierał nauki na tajnych kompletach, gdzie zdał maturę w 1943 roku. Następnie rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, których jednak nie ukończył, ponieważ wyjechał do Krakowa w 1944 roku. Tam studiował ekonomię w Akademii Handlowej, gdzie w 1947 roku uzyskał dyplom. Dwa lata później na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu uzyskał też tytuł magistra prawa.
W 1948 roku przeniósł się do Sopotu, gdzie podejmował się różnorodnych prac; był zatrudniony w banku, redagował „Przegląd Kupiecki”, pracował też w biurze Związku Literatów Polskich. Rok później wrócił do Torunia, gdzie pracował w muzeum oraz uczył w szkole podstawowej. W 1951 roku przeprowadził się do Warszawy, by tam kontynuować rozpoczęte w Toruniu studia filozoficzne.
Na życie zarabiał, pisząc recenzje teatralne i muzyczne. Pisywał do „Tygodnika Wybrzeża” oraz „Tygodnika Powszechnego”, a także do „Przeglądu Powszechnego” i pisma „Dziś i Jutro”. W tym ostatnim bez zgody poety po raz pierwszy wydrukowano trzy jego wiersze.
W 1956 roku, po zakończeniu nurtu socrealizmu w literaturze, mógł wreszcie wydać swoją pierwszą książkę, tom wierszy „Struna światła”. Wydawnictwo to zostało bardzo dobrze przyjęte i niemal natychmiast znacząco poprawiło warunku życia poety. Uzyskał też stypendium, dzięki któremu wyjechał po raz pierwszy za granicę. Podróże stały się jego pasją i inspiracją do napisania kolejnych dzieł. Pierwsza podróż, obejmująca Wiedeń, Francję, Anglię i Włochy, trwała dwa lata. Jej efektem był zbiór esejów „Barbarzyńca w ogrodzie” (1962). Ponownie wyjechał w 1963 roku, do Anglii i Szkocji, potem przeniósł się do Paryża. Przez pewien czas przebywał też we Włoszech i w Grecji. Ostatecznie jednak wrócił do Polski, gdzie zatrudnił się w miesięczniku „Poezja”.
Do roku 1969 Herbert opublikował jeszcze trzy tomy poezji. Jednak przełom w jego twórczości nastąpił w 1974 roku, gdy po raz pierwszy zaprezentował światu „Pana Cogito” – kultowy zbiór wierszy, którego tytułowy bohater na stałe zapisał się w historii polskiej literatury.
Kolejne wojaże poety obejmowały Niemcy, Holandię, Belgię oraz wreszcie Stany Zjednoczone. W 1981 roku Herbert wrócił ponownie do Polski, a po wprowadzeniu stanu wojennego silnie wspierał opozycję, zarówno swoim działaniem, jak i twórczością. Jego poezja w formie utworów Przemysława Gintrowskiego docierała do młodego pokolenia i stawała się wyrazem oporu i manifestem wolności.
Od roku 1991, gdy z powodu pogarszającego się stanu zdrowia musiał prawie całkowicie zaniechać podróży zagranicznych, mieszkał w Warszawie. Ostatnie dzieło, „Epilog burzy”, wydał na kilka miesięcy przed śmiercią. Poeta zmarł 28 lipca 1998 roku. Został pochowany na warszawskich Powązkach.
Herbert jest laureatem licznych nagród, został też pośmiertnie uhonorowany tytułem kawalera Orderu Orła Białego. Od lat sześćdziesiątych był silnym kandydatem do Literackiej Nagrody Nobla, której jednak nigdy nie otrzymał. Jego książki doczekały się tłumaczeń na 38 języków.
