Stefan Żeromski był polskim powieściopisarzem, publicystą, dramaturgiem i twórcą literatury zaangażowanej społecznie. W swojej twórczości, do której należą tak głośne pozycje jak m.in. „Doktor Piotr”, „Ludzie bezdomni” czy „Przedwiośnie”, autor poruszał zagadnienia dotyczące problemów, z jakimi stykała się ówczesna klasa robotnicza i chłopstwo – jak m.in. bieda, głód, choroby i brak dostępu do opieki medycznej. Z powodu aktywnej działalności społecznej pisarza często nazywano „sumieniem narodu”.
Stefan Żeromski urodził się 14 października 1864 roku w Strawczynie, w zubożałej rodzinie szlacheckiej herbu Jelita. Ojciec przyszłego pisarza, Wincenty Żeromski, po stracie majątku zaczął pracować jako dzierżawca folwarków. Rodzice Stefana Żeromskiego dość wcześnie go osierocili – matka zmarła w 1879 roku, a ojciec – zaledwie 4 lata później. W wieku 9 lat przyszły pisarz rozpoczął edukację w szkole w Psarach. Rok później zaczął pobierać nauki w gimnazjum męskim w Kielcach.
Już w tym okresie Żeromski pisał swoje pierwsze teksty, wśród których znalazły się wiersze, dramaty oraz przekłady. Jego debiut literacki nastąpił w 1882 roku, kiedy to w czasopiśmie „Tygodnik Mód i Powieści” opublikowano dokonany przez autora przekład wiersza oraz utwór „Piosenka rolnika” w „Przyjacielu Dzieci”.
W 1886 roku Żeromski przerwał edukację w gimnazjum z powodu choroby i problemów finansowych. Jeszcze w tym samym roku podjął studia na niewymagającym matury Instytucie Weterynarii. Trzy lata później porzucił naukę.
We wczesnych latach 90. XIX wieku Żeromski często zmieniał miejsce pobytu – przebywał przez pewien czas m.in. w Zurychu, Pradze i Krakowie. W 1892 roku pisarz wziął ślub z Oktawią Rodkiewiczową, z którą później wyjechał do Szwajcarii. Kilka lat później światło dzienne ujrzały zbiory opowiadań pisarza.
W 1897 roku Żeromski podjął pracę na stanowisku pomocnika bibliotekarza w Bibliotece Ordynacji Zamojskiej, a wkrótce potem ukazała się powieść pisarza „Syzyfowe prace”. W 1899 roku Żeromski został ojcem: Oktawia urodziła syna Adama. Niemal równocześnie opublikowano drugą, głośną powieść autora – „Ludzie bezdomni”. Po wydaniu w 1904 roku „Popiołów”, Żeromski był już na tyle znanym pisarzem, że zrezygnował z pracy w bibliotece i wraz ze swoją rodziną wyjechał na rok do Zakopanego, by poświęcić się działalności twórczej.
W swoich tekstach Żeromski często skupiał się na problemach społecznych, które dotykały najuboższe warstwy społeczeństwa. Podejmowana przez pisarza tematyka oraz obserwacja klasy robotniczej i chłopstwa ukierunkowały poglądy polityczne autora w stronę socjalizmu.
W 1913 roku Żeromski związał się z malarką Anną Zawadzką, z którą doczekał się córki Moniki.
Na krótko przed śmiercią pisarz założył polski oddział PEN Clubu i został jego pierwszym prezesem. Żeromski zmarł 20 listopada 1925 roku. Ciało pisarza spoczęło na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie. Od 1928 roku w Nałęczowie funkcjonuje muzeum poświęcone pisarzowi.
